Siemiatycze

Siemiatycze,

Miasto nad Kamianką, na Wysoczyźnie Bielskiej, na skraju doliny Bugu, liczące około 15 tys. mieszkańców. W 1443 nadane Borucie z Falent. Po przejęciu przez Litwinów nadane Olechnie Kmicie Sudymontowiczowi. Przez kolejne wieki było własnością Tęczyńskich, Szydłowieckich, Bohowitynowiczów, Radziwiłłów i Sapiechów.

Klasztorny zespół pomisjonarski

Miejscowy dwór był ośrodkiem dóbr wchodzących w skład ziemi drohickiej i leżał przy trakcie handlowym wiodącym z Drohiczyna do Mińska. Prawa miejskie uzyskały Siemiatycze w 1542 roku. Wojny szwedzkie przerwały rozwój miasta. Nastąpił on dopiero po 1758 roku pod rządami Anny z Sapiechów Jabłonowskiej.

Barokowy kościół

W 1799 roku Siemiatycze liczyły ponad 3,5 tys. mieszkańców i były największym miastem w departamencie białostockim Prus Nowowschodnich.
Podczas powstania styczniowego Siemiatycze zostały zrabowane i spalone przez Rosjan. Pod koniec XIX wieku rozwinął się tu przemysł włókienniczy. W czasie drugiej wojny światowej miasto utraciło 25% zabudowy i 65% mieszkańców głównie ludności żydowskiej.
W 1952 r z południowej części powiatu bielskiego wydzielono powiat siemiatycki. W tym czasie powstały Zakłady Ceramiki Budowlanej, Hortex i rozbudowano mleczarnię. W Siemiatyczach działa muzeum regionalne.

Zachowały się zabytkowe budowle takie jak:

Klasztorny zespół pomisjonarski z renesansowo-barokowym kościołem p.w. Wniebowzięcia NMP. Kościół wybudowany w latach 1625-38 i modernizowany do 1727 roku.
Budynek klasztorny, późnobarokowy z 1725 r.
Cerkiew Prawosławna p.w. Narodzenia MB i św. Apostołów Piotra i Pawła z 1866r
Dawna Bożnica klasycystyczna z lat 1897-1801.
Na cmentarzu drewniana kaplica z lat 1826-1827 oraz murowana kaplica ewangelicka z przełomu XVIII i XIX wieku. MZ

Ulica w Siemiatyczach