Drohiczyn
– miasto w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim,
siedziba gminy miejsko-wiejskiej .
Drohiczyn. Leży na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej, nad Bugiem.
Miasto położone jest we wschodniej Polsce, w południowej części
województwa podlaskiego. Jest stolicą
diecezji drohiczyńskiej. Był miastem królewskim Korony Królestwa
Polskiego.
Historia (przedruk z Wikipedii)
Historyczna stolica Podlasia. W XI w. gród na pograniczu
rusko-polskim z ważną komorą celną nad Bugiem, którym spławiano
towary z Rusi Kijowskiej. W XII wieku stolica księstwa
drohiczyńskiego w kręgu wpływów Kazimierza Sprawiedliwego. Następnie
przejściowo należał do Mazowsza i w końcu
XIII w. opanowany przez Litwę. Następnie przechodził z rąk do rąk. W
XV wieku od książąt mazowieckich gród kupili Jagiellonowie.
Prawa miejskie otrzymał Drohiczyn w 1498 z rąk Aleksandra
Jagiellończyka, w związku z czym na rynku
miejskim miały się pojawić jatki, postrzygalnia sukna, łaźnia,
topnia wosku, budynek wagi i ratusz. Od
1520 stolica województwa podlaskiego, Drohiczyn pozostał nią aż do
okresu rozbiorów. Od 1569 miasto
zostało włączone do Korony. XVI wiek to okres największego rozkwitu
miasta.
Na początku XVII w. były w Drohiczynie trzy kościoły, cerkwie
unickie i prawosławne oraz cztery
klasztory w tym dwa katolickie (franciszkanów i benedyktynek). W
mieście istniały także szpital, apteka
i szkoła. Okres pomyślnego rozwoju miasta przerwał Potop szwedzki i
związane z nim zniszczenie miasta w
1657 r. przez wojska siedmiogrodzkie Jerzego II Rakoczego, w trakcie
którego Drohiczyn utracił 68%
ludności. W XVIII w. wybudowano istniejące do dzisiaj barokowe
kościoły i klasztory. Pozbawiony dawnej świetności handlowej
Drohiczyn zasłynął w tym okresie ze wspaniałych szkół: szkółki
prowadzonej przez franciszkanów i jezuickiej szkoły, która w 1747
roku uzyskała rangę kolegium (Collegium Nobilium).
XIX wiek to okres upadku miasta. Dawna stolica województwa do której
zjeżdżano do szkół, na sejmiki i na sądy przekształciła się w
prowincjonalne miasteczko bez perspektyw rozwoju, oddalone od nowych
szlaków komunikacyjnych. W 1839 zaborcy rosyjscy zlikwidowali
kościół unicki, w związku z tym drohiczyńskie świątynie unickie
zamieniono w prawosławne cerkwie. W latach 1808-1842 miasto było
siedzibą włączonego do Imperium Rosyjskiego powiatu obwodu
białostockiego, co jednak oznaczało w tamtym czasie siedzibę gminy
zbiorowej. Liczba mieszkańców z ok. 2000 w 1775 zmniejszyła się do
835 w 1857. Całkowicie zaniknęła lewobrzeżna, należąca do
„Kongresówki” część miasta (Ruska Strona). Na początku XX w. napływ
ludności żydowskiej spowodował, że liczba ludności wzrosła ponownie
do 2000. Podczas dwóch wojen światowych miasto ponownie zostało
zniszczone, a potem ponownie odbudowane, jednak pozycji sprzed
Rozbiorów już nie odzyskało. Dziś Drohiczyn pełni funkcje
usługowo-handlowe dla okolicznych wsi, a ze względu na malownicze
położenie jest też miejscowością letniskową. Tradycje drohiczyńskich
szkół podtrzymują: Wyższe Seminarium Duchowne, Szkoła podstawowa,
Gimnazjum oraz Liceum Ogólnokształcące.
Od 1991 Drohiczyn jest siedzibą diecezji drohiczyńskiej. Znajdują tu
się trzy kościoły i jedna cerkiew
prawosławna. 10 czerwca 1999 odbyło tu się spotkanie ekumeniczne z
papieżem Janem Pawłem II.
Chronologia
VII w. – najstarsze ślady archeologiczne (kurhany)
1018-1022 – południowy brzeg rzeki Bug w rejonie grodu opanowuje
Bolesław Chrobry.
1038 – domniemana data założenia grodu
1044-1046 – od księcia Kazimierza Odnowiciela gród przejmuje książę
kijowski Jarosław Mądry, w zamian za pomoc w stłumieniu buntu
wojewody mazowieckiego Miecława.
1132 – Drohiczyn własnością Iziasława Mścisławowicza
1142 – grodem władał książę kijowski Wsiewołod II Olegowicz[3]
1145 – Drohiczyn na krótko pod panowaniem brata Wsiewołoda Igora
Olegowicza[3]
1180 – Drohiczyn otrzymał książę Leszek mazowiecki (syn Bolesława
Kędzierzawego) w zamian za pomoc zbrojną udzieloną Wasylkowi,
księciu brzesko-drohiczyńskiemu w wyprawie przeciw Włodzimierzowi
Wołodarowiczowi[3]
1182 – gród zajęty przez księcia Kazimierza Sprawiedliwego[3]
1190 – władcą grodu jest prawdopodobnie Polevius
1192 – Kazimierz II Sprawiedliwy w trakcie odwetowej wyprawy
przeciwko Jaćwingom pokonał pod Drohiczynem sprzymierzonych z nimi
Rusinów i opanował gród[4]
1209 – 1227 – Drohiczyn posiada książę Leszek Biały[5]
1230 – Konrad I mazowiecki przejął Drohiczyn
1237 – 8 marca Konrad I mazowiecki nadał Drohiczyn wraz z
posiadłościami od Nura do granicy z Rusią
zakonowi rycerskiemu braci dobrzyńskich na czele z mistrzem
Hermanem[6][7]
1238 – najazd Daniela Romanowicza na gród
1241 gród spaliły oddziały Batu-chana idące na Lublin
Drohiczyn zagarnął Erdwiłł (synowiec Mendoga)
1248 – Drohiczyn był atakowany przez Jaćwingów
1251 – książę Daniel Halicki opanował gród
1254 – 6 sierpnia legat papieski Opizo z Mezzano w obecności księcia
Siemowita I mazowieckiego koronuje Daniela Halickiego na jedynego w
dziejach Rusi króla. Po kilku latach Daniel na żądanie Tatarów zrywa
unię z Rzymem.
1260 – Tatarzy Burundaja, Daniel Halicki i Wasylko spustoszyli
Drohiczyn w czasie II najazdu Tatarów na
Polskę.
1264 – gród odziedziczył Lew Daniłowicz (syn Daniela)
1273 – książę litewski Trojden odebrał Drohiczyn książętom ruskim.
Początek okresu panowania Litwinów na ziemi drohickiej[1]
1342 – namiestnikiem książąt mazowieckich w Drohiczynie jest
wojewoda drohiczyński Jan, syn
Dobrogosta[8]
1351 – gród wymieniony jako litewski[1]
1357 – Olgierd oddał gród Kiejstutowi
1366 – gród wymieniony jako litewski w traktatach Kazimierza
Wielkiego z księciem Olgierdem[1]
1378 – splądrowanie grodu przez komtura Bałgi Teodoryka Elsnera
wracającego z wyprawy na Kamieniec
Litewski[1]
1380 – w drodze do Brześcia Krzyżacy złupili Drohiczyn
1382 – Janusz I Starszy mazowiecki zajmuje gród jako wiano swojej
żony Anny Danuty[1]
1383 – zdobycie grodu przez Litwinów po obronie Mazowszan, którymi
dowodził marszałek Sasin ze
Smardzewa[1][9]
1384 – Jagiełło oddał Drohiczyn, Mielnik i Brześć Witoldowi[1]
1390 – Jagiełło odebrał gród Witoldowi i oddał z powrotem
Januszowi[10]. Rok później Jagiełło
potwierdził tę darowiznę na zamku w Łęczycy[11]
1392 – Jagiełło ufundował (pierwszy w Drohiczynie) drewniany
kościół, zastąpiony w 1555 murowanym,
spalony przez Szwedów w 1657, odbudowany w 1709 (późniejszy kościół
parafialny pw. św. Trójcy)
1394 – Krzyżacy pustoszą okolice Drohiczyna uprowadzając ludzi i
bydło[12]
1405 – Witold ponownie władcą grodu
1408 – książę Janusz I Starszy prawdopodobnie nadał miejskie prawo
magdeburskie, ustanawiając
dziedzicznym wójtem Stanisława Dziadka[1]
1409 – włączenie miasta (należącego dotąd do diecezji płockiej) do
diecezji włodzimierskiej (od 1425
łuckiej)
1410 – Chorągiew Drohicka pod Grunwaldem
1414 – namiestnikiem w Drohiczynie jest Pretor z Korczewa
1429 – umiera książę Janusz I Starszy, w związku z czym Drohiczyn
wraca pod władzę Litwy. Wójtem jest
Stanisław Dziadek.
1430 – Witold rozkazał spalić Drohiczyn, przewidując wojnę z Koroną
(rozkazu najprawdopodobniej nie
wykonano)
1432 – Drohiczyn opowiedział się po stronie buntu Świdrygiełły
1440 – po śmierci wielkiego księcia litewskiego Zygmunta
Kiejstutowicza zgodnie z umową gród zajął
książę mazowiecki Bolesław IV warszawski
1444 po oblężeniu grodu Kazimierz IV Jagiellończyk kupił od
Bolesława IV ziemię drohicką za 6 tys. kop
szerokich groszy praskich przywilej Kazimierza Jagiellończyka –
Drohiczyn (Drogicin) wpisany w poczet piętnastu znaczniejszych
grodów Litwy, usunięcie namiestnika mazowieckiego Jerzego Nasuty i
zastąpienie go Gasztołdem (ulubieńcem Kazimierza)
1454 – Drohiczyn otrzymał litewską organizację miejską, nastąpił
rozkwit grodu
1458 – wójtem drohickim jest Andrzej, syn Stanisława Dziadka
1492 – Skarga krajczego litewskiego Mikołaja Radziwiłła do
Kazimierza Jagiellończyka o to, że Drohiczyn
został „najechany przez Polaków i obficie spustoszony”
1494, 23 listopada – Aleksander Jagiellończyk wyposażył aktem
cerkiew św. Barbary
1498, 4 października – Aleksander Jagiellończyk wydał kolejny
przywilej na miejskie prawo magdeburskie.
Wymieniono w nim Drohiczyn Lacki na pn. brzegu i Drohiczyn Ruski na
pd. brzegu[3]
1513 – stolica nowego województwa podlaskiego[3]
1514, około – podskarbi ziemski Michael Józefowicz, brat Abrama,
otrzymał przywilej na zbudowanie mostu i pobieranie myta
1569 – na mocy unii lubelskiej wcielenie województwa do Korony[3]
1570 – wzmianka Karczem piwnych, w których piwo warzą i szynkują 63,
Karczem miodowych natenczas 12, ale bywa ich więcej, Karczem
gorzałczanych 2[13]
1580 – miasto liczyło 320 domów i 2 tys. mieszkańców. W tym też roku
doszło do tumultów przeciwko
franciszkanom gdy mieszczanie protestanci spalili im klasztor i
zniszczyli dzwon.
1601 – pożar miasta[3]
1631 – pożar miasta[3]
1637 – pożar miasta[3]
1656, późna jesień – złupienie miasta przez Tatarów budziackich pod
dowództwem Subchan Gazi aga
1657, 31 maja – zniszczenie miasta przez siedmiogrodzkie wojska
Jerzego II Rakoczego i rzeź
mieszkańców[3]
1660 – zniszczenie miasta przez wojska moskiewskie Iwana
Chowańskiego, pozostało w nim 80 z 380 domów[3]
1660, kwiecień – w mieście zawiązała się konfederacja wojskowa,
która obwołała swoim pułkownikiem
generalnym Samuela Kmicica, mająca skłonić króla Jana Kazimierza do
przywrócenia na stanowisko hetmana Pawła Jana Sapiehę[14].
1661 – zakon jezuitów zakłada szkołę
1662 – po najazdach Tatarów, Węgrów i Moskwy miasto zamieszkuje
zaledwie 680 osób
1678 – w celu wspomożenia rozwoju gospodarczego Sejm zwalnia miasto
na kilka lat z podatków
1682 – początek budowy kościoła franciszkanów[3]
1699 – początek budowy parafialnego kościoła jezuitów oraz konwiktu
dla ubogiej szlachty[3]
1710 – mieszkańców dziesiątkuje epidemia dżumy przywleczona przez
wojska w czasie Wielkiej wojny
północnej
1729 – rozpoczęcie budowy murowanego klasztoru jezuitów
1734 – początek budowy kościoła benedyktynek[3]
1737 – początek budowy murowanego klasztoru franciszkanów
1747 – zakończenie budowy nowej szkoły jezuitów, która uzyskała
rangę kolegium (Collegium Nobilium)
1759 – fundacja klasztoru bazylianów[3]
1769, 3 lipca – odbyte w mieście zgromadzenie szlachty podlaskiej
pod przewodnictwem marszałka
Franciszka Kossowskiego przystępuje do konfederacji barskiej
1774 – przekazanie przez Komisję Edukacji Narodowej pijarom szkoły
pojezuickiej, która działała odtąd
jako kolegium pijarów
1775 – miasto liczyło 2 tys. mieszkańców
1794 16 kwietnia – podczas insurekcji kościuszkowskiej w mieście
sformowano dywizję podlaską pod
dowództwem gen. Andrzeja Karwowskiego
1795 – III rozbiór Polski, część prawobrzeżna wcielona do Królestwa
Prus, lewobrzeżna do Austrii, utrata
statusu stolicy województwa
1797 – franciszkanin Karol Gaudenty Żera napisał w Drohiczynie zbiór
anegdot Vorago rerum czyli Torba
Śmiechu, Groch z kapustą, A każdy pies z innej wsi.
1799 – spis ludności wykazał, że w mieście zamieszkiwało 984 osób, w
tym 37 Żydów.
1805, 27 maja – pożar miasta, w którym spłonęło 175 domów, ratusz i
kościół bazylianów
1807 – po traktacie w Tylży część prawobrzeżna włączona z Prus do
Cesarstwa Rosyjskiego[3]
1809 – część lewobrzeżna włączona do Księstwa Warszawskiego, a od
1815 do Królestwa Polskiego
1831, 22 lipca – w czasie Powstania listopadowego niewielki oddział
pod dowództwem płk. S.Różyckiego
wziął do niewoli rosyjski batalion
1832 – po powstaniu listopadowym władze rosyjskie zamknęły kolegium
pijarów
1844 – w części lewobrzeżnej jest tylko 30 domów
1845 – zaborcze władze rosyjskie kasują klasztor pijarów
1857 – spadek liczby mieszkańców do 835 osób
1863 – część lewobrzeżna utraciła prawa miejskie i zanikła
1883 – zaborcze władze rosyjskie likwidują szkołę pijarów
1915, sierpień – ucieczka Rosjan na skutek ofensywy wojsk
niemieckich podczas I wojny światowej
1918, listopad – powrót do Polski
1920, 19 sierpnia – wojna polsko-bolszewicka, wyparcie bolszewików z
miasta przez 8 kompanię 1 Pułku
Piechoty Legionów
1939, 27 września – początek okupacji sowieckiej,
1940, wiosna – sowieci wyburzyli zabudowę miejską na szerokości 800
metrów od rzeki Bug, zniszczenie
wnętrz kościołów
1941, 22 czerwca – rozpoczęcie okupacji niemieckiej
1944, 1 sierpnia – ponowne zajęcie miasta przez Armię Czerwoną
1945 – przeniesienie do Drohiczyna siedziby Diecezji pińskiej
(zwanej „diecezją w Drohiczynie”)
1966 – miasto odwiedził podczas uroczystości milenijnych ks. prymas
kardynał Stefan Wyszyński i ówczesny ksiądz arcybiskup Karol Wojtyła
1991 – miasto siedzibą diecezji drohiczyńskiej
1999, 10 czerwca – wizyta papieża Jana Pawła II
Zabytki
zachowane:
Grodzisko na Górze Zamkowej
Zespół klasztorny jezuitów
Bazylika katedralna Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie z lat
1696–1709 w stylu barokowym. Pierwotny kościół ufundował Władysław
Jagiełło w 1392. W 1657 przekazano parafię zakonowi jezuitów, którzy
wybudowali istniejący dziś kościół. Po kasacie jezuitów parafię
przekazano zakonowi pijarów. Kościół zniszczono w czasie I wojny
światowej w latach 1914-1918. Odbudowany w 1919. Zdewastowany w
latach 1939-1940 (szczególnie wnętrze). Zachował się późnogotycki
krucyfiks, barokowa rzeźba Chrystusa Frasobliwego, chrzcielnica
późnorenesansowa z pocz. XVII w., rokokowa monstrancja z 1786 r.,
obraz św. Trójcy z XVII w. w ołtarzu głównym,
Klasztor jezuitów z lat 1729 – 1744) w stylu barokowym na planie
podkowy pod kierunkiem jezuity Jakuba Ruoffa (obecnie Kuria
Biskupia).
Kolegium jezuitów (budowa: 1746-1751) według projektu Wincentego lub
Wojciecha Rachetti i fundacji
superiora klasztoru o. Stefana Kuczyńskiego (1704-1773). W XVIII
wieku Collegium Nobilium. Spalone w czasie I wojny światowej.
Obecnie Seminarium Duchowne.
Zespół klasztorny franciszkanów
Kościół pw. Wniebowzięcia NMP (budowa: 1682-1715) z ołtarzem głównym
z 1762, według tradycji zbudowany w miejscu drewnianego kościoła z
1400 fundacji wojewody Mikołaja Nasuty. Pierwsza potwierdzona
wzmianka o kościele pojawiła się w 1470 r. Budowa obecnego
barokowego kościoła rozpoczęła się w 1682 r. ze składek miejscowej
szlachty. Zakrystia od północy z 1682 r. i skarbczyk od południa
wybudowany w 1734 r. jako drohickie archiwum ksiąg ziemskich. We
wnętrzu Kaplica Loretańska z 1695 r. z ołtarzem rokokowym z 1774 r.
oraz stiukowy rokokowy ołtarz główny z 1762-1764. Ołtarze przy
filarach tęczowych z lat 1770-1774. Lewy z obrazem Wizja św.
Antoniego z 1775 r., prawy z obrazem św. Franciszka z 1774 r. Na
filarze tęczowym od południa ołtarz klasycystyczny z 1780 r. W
zamknięciu nawy północnej relikty murowanego ołtarza barokowego z
XVIII w. Kościół zniszczono w czasie II wojny światowej, do kultu
przywrócony w 1949. Dzwonnica z ok. 1770, w stylu późnobarokowym
według proj. Kazimierza Kamieńskiego klasztor franciszkanów (budowa
1737-1751) zbudowany z funduszy chorążego ziemi bielskiej Marcina
Kuczyńskiego (1663-1751). Po kasacie po powstaniu listopadowym w
1832 mieściły się w nim koszary. W 1889 przebudowany na szkołę.
Obecnie pozbawiony cech stylowych.
Stróżówka z XVIII w.
Oficyna z XVIII w., ob. dom, ul. Kraszewskiego 4
Zespół klasztorny benedyktynek
Kościół benedyktynek pw. Wszystkich Świętych z lat 1734-1738 w stylu
późnobarokowym, projekt: Jakub Fontana, fundacja Wiktoryna
Kuczyńskiego (1668-1737) i Marcina Kuczyńskiego. Pierwszy drewniany
kościół ufundował w 1623 roku wojewoda Wojciech Niemira. Został
zniszczony przez Szwedów w 1657 roku i odbudowany w 1659. Obecny
kościół konsekrowano w 1744 roku. W 1854 roku władze rosyjskie
zamknęły kościół. Odzyskano go w 1918 roku i od 1930 służył jako
kościół szkolny. Podczas okupacji rosyjskiej w latach 1939-1941
służył jako szalet. W latach okupacji niemieckiej 1941-1944
funkcjonował jako parafialny. W 1957 roku objęły go benedyktynki
wypędzone z Nieświeża. Wewnątrz kościoła znajdują się trzy rzeźby
barokowe, monstrancja z 1780 r., obraz św. Benedykta z pocz. XVII w.
i krucyfiks z 1 poł. XVIII w. z niezachowanego barokowego ołtarza
głównego.
Klasztor benedyktynek – W drewnianym budynku poprzedzającym obecny w
1709 i 1714 roku funkcjonował szpital dla ofiar zarazy. Murowany
klasztor w stylu barokowym wybudowano w latach 1734-1738. W 1856
roku zaborcze władze rosyjskie zamknęły klasztor i wywiozły
zakonnice do Wilna. W następnych latach zakonnice wróciły do
klasztoru i prowadziły polską szkołę, opiekując się też powstańcami
w czasie Powstania styczniowego. Po upadku powstania władze carskie
w 1864 roku ponownie zamknęły klasztor przeznaczając zabudowania na
koszary, a zakonnice uwięziono w Bielsku Podlaskim. Po 1885 roku
Rosjanie nakazali zburzenie klasztoru. Odbudowano go bez cech
stylowych w latach 1958-1960 bez skrzydła wschodniego uzupełnionego
w 1992. Obecnie bez cech stylowych.
Cerkiew św. Mikołaja z 1792, w stylu klasycystycznym fundacji
Konstancji z Kuczyńskich i Jakuba
Ciecierskiego. Wzniesiona pierwotnie jako cerkiew klasztorna
unickiego zakonu bazylianów. Od 1839
prawosławna, czego efektem była przebudowa w 1848 i dodanie kopułek,
usunięcie ołtarzy, ambony i
organów. Obecnie świątynia parafialna. Znajduje się przy Placu
Tadeusza Kościuszki.
Kapliczka barokowa u zbiegu ul. Świętojańskiej i Mieszka I z figurą
św. Jana Nepomucena z XVIII w.
Kapliczka przydrożna, przy drodze do Kłyszówki i Minczewa, pocz. XIX
w.,dom z 1. poł. XIX wieku, pl. Tadeusza Kościuszki 23
Schrony bojowe z 1940-1941 (linia Mołotowa)
niezachowane:
Zamek królewski na Górze zamkowej
Klasztor Bazylianów z 1798, znajdujący się koło cerkwi św. Mikołaja
Cudotwórcy, skierowany piętrowym
frontem do rynku i dłuższym parterowym od ul. Mazowieckiej.
Dworek Sądów Marszałkowskich z XVIII w. pomiędzy ul.Dmochowskiego i
Biskupią. Drewniany, kryty
czterospadowym dachem pokrytym gontem, z gankiem. Zburzony przez
Rosjan prawdopodobnie w 1940.
Port rzeczny w zachodniej części Ruskiej Strony.
Bożnica żydowska z drewna znajdująca się przy ul. Piłsudskiego 9.
Spłonęła 22 czerwca 1941.
drewniana kaplica św. Barbary. Rozebrana przez Rosjan w 1940.
Muzea
Muzeum Diecezjalne w Drohiczynie przy ul. Kraszewskiego 4 (w danym
klasztorze franciszkanów). W zbiorach znajdują się dokumenty królów
Władysława IV, Jana Kazimierza, Augusta II Mocnego, kielichy,
relikwiarze, monstrancje Jabłonowskich, Sapiehów, Radziwiłłów, pasy
słuckie, pacyfikały, tace, lichtarze, ornaty, pastorały: biskupa
Zygmunta Łozińskiego i papieża Piusa XII oraz krzesło papieża Jana
Pawła II z wizyty w 1999 roku, naczynia z cyny.Muzeum Regionalne w
Drohiczynie przy ul. Kopernika 7. W zbiorach znajdują się eksponaty
pochodzące z wykopalisk archeologicznych, m.in. szklane paciorki,
enkolpion z brązu, grzebienie z poroża jeleni i łosiów, gliniana
kostka, bransolety z brązu, ołowiane plomby z XII, XIII, XIV w. W
zbiorach są także narzędzia rolnicze i przedmioty codziennego użytku
z XIX i pocz. XX w. oraz kolekcja rzeźb ludowych.
Pomniki i tablice pamiątkowe:
Pomnik ustawiony na rynku w dniu 3 maja 1919 roku na pamiątkę
odzyskania niepodległości
Grób Nieznanego Żołnierza przy kościele benedyktynek
Obelisk z 1928 roku na Górze Zamkowej ustawiony z okazji 10 lecia
odzyskania Niepodległości
Pomnik lotników polskich poległych we wrześniu 1939 roku i
pochowanych na cmentarzu parafialnym
Tablica pamiątkowa z okazji 90 rocznicy walk stoczonych 19 sierpnia
1920 roku z bolszewikami przez 8
kompanię 1. Pułku Piechoty Legionów.
Periodyki lokalne
Drohiczyński Przegląd Naukowy – wydawany przez Drohiczyńskie
Towarzystwo Naukowe
Ludność miasta
1580 rok – 2000 osób (około)
1662 rok – 680 osób
1775 rok – 2000 osób (około)
1799 rok – 984 osób
1857 rok – 835 osób
1935 rok – 2454 osób
2008 rok – 2075 osób
|